“Domani chiedetevi come erano vestite le conduttrici di Sanremo ma non chiedete mai più come era vestita ad una donna che è stata stuprata. Mia madre non ha avuto la forza di affrontare quella domanda”. Parole che sembrano lame, riflessioni che fanno commuovere in una serata di lustri e paillettes. Il monologo della giornalista Rula Jebreal sul palco dell’Ariston, nella prima serata del Festival di Sanremo, scritto assieme alla giornalista Selvaggia Lucarelli, racconta il femminicidio in chiave personale.
“Dirò cose- aveva annunciato durante la conferenza stampa del Festival- che non ho mai avuto il coraggio di raccontare nemmeno a me stessa fino a quarant’anni”. E trattenendo a stento le lacrime, la giornalista racconta il suicidio della madre, abusata per anni.
“Il suo corpo era qualcosa di cui voleva liberarsi, era stato il luogo della sua tortura perché mia madre fu brutalizzata e stuprata due volte: a tredici anni da un uomo, poi da un sistema che l’ha costretta al silenzio, perché le ferite sanguinano di più quando non sei creduta. L’uomo che l’ha violentata per anni era con lei mentre le fiamme divoravano il suo corpo. Aveva le chiavi di casa”.
Un monologo che alterna le sue riflessioni alle citazioni di importanti canzoni sulle donne tutte scritte da uomini. Da “La Cura” di Battiato a “La donna cannone” di De Gregori, da “Sally” di Vasco a “C’è tempo” di Fossati.
“Negli ultimi tre anni 3 milioni 150 mila donne hanno subito violenza sul posto di lavoro, negli ultimi due anni in media 8 donne al giorno hanno subìto abusi sessuali e violenza, una ogni 15 minuti. “Nell’80 per cento dei casi il carnefice ha le chiavi di casa, ci sono le sue impronte sullo zerbino, il segno delle sue labbra sul bicchiere”.
Festival di Sanremo: il video di Rula Jebreal
-Lei aveva la biancheria intima quella sera?
-Si ricorda di aver cercato su internet il nome di un anticoncezionale quella mattina?
-Lei trova sexy gli uomini che indossano i jeans?
-Se le donne non vogliono essere sfruttare devono smetterla di vestirsi da poco di buono.
Queste sono solo alcune delle domande poste in un’aula di tribunale a due ragazze che in Italia, non molto tempo fa, hanno denunciato una violenza sessuale. Domande insinuanti, melliflue, che sottintendono una verità amara, crudele: noi donne non siamo mai innocenti. Non lo siamo perché abbiamo denunciato troppo tardi, perché abbiamo denunciato troppo presto, perché siamo tropo belle o troppo brutto perché eravamo troppo disinibite e ce la siamo voluta.
“Ti proteggerò dalle paure delle ipocondrie
Dai turbamenti che da oggi incontrerai per la tua via
Dalle ingiustizie e dagli inganni del tuo tempo. Perché sei un essere speciale
Ed io, avrò cura di te.”
Sono cresciuta in un orfanotrofio, insieme a centinaia di bambine. La sera, una per volta, noi bambine raccontavamo una storia, le nostre storie. Erano una specie di favole tristi. Non favole di mamme che conciliano il sonno, ma favole di figlie sfortunate, che il sonno lo toglievano. Ci raccontavamo delle nostre madri: torturate, uccise, violentate. Ogni sera, prima di dormire, ci liberavamo tutte insieme di quelle parole di dolore. Io amo le parole. Ho imparato, venendo da luoghi di guerra, a credere nelle parole e non ai fucili, per cercare di rendere il mondo un posto migliore. Anche e soprattutto per le donne. Ma poi ci sono i numeri. E in Italia, in questo magnifico Paese che mi ha accolto, i numeri sono spietati: ogni 3 giorni viene uccisa una donna, 6 donne sono state uccise la scorsa settimana. E nell’85% dei casi, il carnefice non ha bisogno di bussare alla porta per un motivo molto semplice: ha le chiavi di casa. Ci sono le sue impronte sullo zerbino, l’ombra delle sue labbra sul bicchiere in cucina.
“Butterò questo mio enorme cuore tra le stelle un giorno
Giuro che lo farò
E oltre l’azzurro della tenda nell’azzurro io volerò
Quando la donna cannone d’oro e d’argento diventerà
Senza passare dalla stazione
L’ultimo treno prenderà”.
Mia madre Zakia, che tutti chiamavano Nadia, ha preso il suo ultimo treno quando io avevo 5 anni. Si è suicidata, dandosi fuoco. Ma il dolore era una fiamma lenta che aveva cominciato a salire e ad annerirle i vestiti quando era solo un’adolescente. Il suo corpo era qualcosa di cui voleva liberarsi, era stato la sua tortura. Perché mia madre Nadia fu stuprata e brutalizzata due volte: a 13 anni da un uomo e poi dal sistema che l’ha costretta al silenzio, che non le ha consentito di denunciare. Le ferite sanguinano di più quando non si è creduti. L’uomo che l’ha violentata per anni, il cui ricordo incancellabile era con lei, mentre le fiamme mangiavano il suo corpo, aveva le chiavi di casa.
„Сали е претърпяла твърде много
Сали вече е видяла какво. Може да се срути върху теб
Сали вече е била наказана за всяко разсейване или слабост
За всяко откровено ласкане
Данни за това, че не чувства горчивината "
Колко пъти сме били Сали? Докато Франка Раме е изнасилена на 9 март 1973 г., тя търси спасение в музиката. „Трябва да запазя спокойствие. Трябва да запазя спокойствие. Нападам шумовете на града, думите на песните, трябва да запазя спокойствие ”, рецитира тя в мощния си монолог„ Изнасилването ”, в който проследи драматичното събитие. Думите на песните могат да бъдат послания за любов и спасение. Станах жената, която съм, защото го дължа на майка си, дължа го на дъщеря си, която седи сред вас. Всички го дължим на майка, дъщеря, сестра, на нашата страна, дори на мъжете, на самата идея за цивилизация и равенство. До най-голямата идея от всички: тази за свободата.
Сега говоря с мъже. Нека бъдем свободни да бъдем това, което искаме да бъдем: майки на десет деца и майки на нито едно, домакини и кариеристки, мадони и курви, нека правим каквото искаме с телата си и да се бунтуваме с нас, когато някой ни казва какво да правим с него. Бъдете наши съучастници. И когато някой ни попита "Какво направихте, за да заслужите случилото се?"
"Има красива време, всички потен
бунтовен сезон
В мига, в който само стрелка издънки
, която достига до небесната свод
И пронизва звездите
Това е ден, в който всички хора
протягат ръка им
е същия миг за всеки
Това той ще бъде благословен, вярвам
от далеч ”.
Тази вечер бях избран да празнувам музиката и жените, но съм тук, за да говоря за нещата, за които трябва да се говори. Разбира се, че облякох хубава рокля. Запитайте се утре на бара „Как беше облечена Рула?“.
Никога повече обаче да не попитате жена, която е била изнасилена: „Как беше облечена онази вечер?“.
Майка ми се страхуваше от този въпрос. Майка ми не успя. И толкова много жени. И вече не искаме да се страхуваме. Искаме да бъдем обичани.
Дължа го на майка си, ние го дължим на себе си, на дъщерите си. Никой не може да си позволи правото да заспи с приказка. Искаме да бъдем ноти, тишина, шумове, свободни във времето и пространството. Искаме да бъдем това: музика.
